Leerkracht PO

Prem. Premmie. Premmetje. Schrijf ik hier nog dat je een kans verdient, ga je zulke gekke dingen doen. En dat terwijl dat lieve meisje van jouw redactie nog had beloofd dat je aandacht zou besteden aan mijn woorden.

“Presentator en beroepsprovocateur Prem Radhakishun (46) neemt in zijn nieuwe televisieprogramma De School van Prem tien leerlingen bij de hand op weg naar de Cito-toets. Doel: beter scoren dan het advies van school. Prem ziet het helemaal zitten. Maatschappelijke reality-tv heeft de toekomst, vindt hij, omdat dit genre leidt tot debat. ‘Mag ik daarom kinderen misbruiken voor amusement? Ja!’”

Prem. Die tien kinderen het vuur aan de schenen legt zodat ze een betere Cito-toetsscore halen. Bij wie (en ik citeer) ‘falen geen optie is’. Dit is dus in Prem’s ogen een juiste vorm van onderwijzen.

“Ik maak geen reportages, maar een realityshow. Zoals De Toppers op weg naar de Arena of Frans Bauer in aanloop naar Ahoy.”

Jammer alleen, Prem, dat jij niet dezelfde kijkcijfers zal halen. Want jij biedt geen bruldiva als Joling of een stottervolkszanger als Bauer. Nee. Jij komt met tien kinderen die nog niet oud genoeg zijn om te weten in wat voor een wespennest ze zichzelf gestoken hebben. Tien kinderen voor wie de komende weken alleen nog maar in het zweterige teken zullen staan van de veel te gevreesde Cito-toetsscore.

Falen is geen optie. Lieve Prem, alleen al het concept van je programma maakt van jou een verliezer in de ogen van onderwijzend Nederland. Maar dat deert je niet, je hebt blijkbaar nooit naar ons geluisterd. ‘Woest’ zijn we niet, zoals de link hieronder beweert. Dat zit niet in de aard van een leerkracht. Eerder teleurgesteld.

*’Onderwijs woest op tv-maker Prem’ AD, Annemart van Rhee, 13/01/09

“En dat pik ik niet!” schreeuwde de donkere man in mijn droom en ik schrok, “dat pik ik niet!”. Ik probeerde weg te rennen, maar zoals zo vaak in een droom kwam ik nauwelijks vooruit. De man stak zijn gekromde hand uit en greep mij in mijn nek. “Dat verdienen ze!” werd er in mijn angstige gezicht gebruld. Stotterend vroeg ik de man om uitleg, maar mijn woorden werden ondergesneeuwd door zijn niet aflatende uitroeptekentirade. “Ze zijn hier de dupe van! Ze raken tussen wal en schip!” Ten einde raad mompelde ik dat ik het met hem eens was. Het was mijn versie van het Stockholmsyndroom. De man verzachtte, zijn demonische trekken gleden weg en eindelijk herkende ik hem: het was Prem Radhakishun.

“Prem Radhakishun, presentator van het populaire programma Premtime, heeft grootse plannen. Hij wil op korte termijn ervoor zorgen dat kinderen uit groep 8 van de basisschool, die uitgesloten zijn van de Cito-toets, deze toch kunnen maken. Prem: “Ik wil deze kinderen de kans geven om zich te bewijzen, dat verdienen ze!” Om dit project te laten slagen begint Prem zijn eigen school.”

Meester Prem. Mees Premmie. Okay. Ik ben benieuwd. Laten we Prem een kans geven, zodat hij de kinderen een kans kan geven. In het beste geval krijgen de kinderen betere doorstroommogelijkheden, in het slechtste een deuk in hun zelfvertrouwen voor het oog van televisiekijkend Nederland. Maar dat zien we wekelijks al bij hun leeftijdgenoten in Popstars. En dat scoort ook.

“De resultaten van Prems inspanningen en de vorderingen van de leerlingen zijn te zien in een 10-delige televisieserie die vanaf januari te zien is bij de NPS op Nederland 1.”

*”Geen Cito-toets? Bel naar Prem”, De Weekkrant, 06/11/08